Η κρίση έχει άρωμα γυναίκας....

Κάντε "κλικ" επάνω στο κείμενο/Φωτογραφία και...

...τα σχόλια δικά σας...

ΕΥΧΕΣ!

Myspace Easter CommentsΤις καλύτερες ευχές μου σε όλους εσάς και στις οικογένειές σας για ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ...Να περάσετε όμορφα!

H MEΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

Μεγάλη Εβδομάδα

(Βικιπαίδεια)

Μεγάλη Εβδομάδα ή Εβδομάδα των Παθών, ονομάζεται κατά το χριστιανικό εορτολόγιο η τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Αρχίζει από την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο και είναι αφιερωμένη στα Άγια Πάθη του Ιησού Χριστού.

Ονομάζεται Μεγάλη όχι γιατί είναι πιο μεγάλες οι μέρες σε διάρκεια, αλλά γιατί τα γεγονότα που διαδραματίζονται είναι σημαντικά για τη χριστιανική θρησκεία.

Καθεμιά απ' τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας είναι αφιερωμένη και σε ένα επιμέρους περιστατικό των Παθών.

Η Μεγάλη Δευτέρα

είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Ιωσήφ, του γιου του Ιακώβ, και στην παραβολή της άκαρπης συκιάς, που την καταράστηκε ο Χριστός και ξεράθηκε μ' ένα του λόγο.

Η Μεγάλη Τρίτη

είναι αφιερωμένη στην παραβολή των Δέκα Παρθένων. Η παραβολή αυτή συμβολίζει την πίστη και την προνοητικότητα.

Η Μεγάλη Τετάρτη

είναι αφιερωμένη στη μνήμη της αμαρτωλής γυναίκας, της Κασσιανής, που μετανόησε, πίστεψε στο Χριστό και άλειψε τα πόδια του με μύρο.

Η Μεγάλη Πέμπτη

είναι αφιερωμένη στο Μυστικό Δείπνο, στην προσευχή στην Γεσθημανή, στην προδοσία του Ιούδα, στη σύλληψη του Ιησού, στην ανάκριση από τον Άννα, στην άρνηση του Πέτρου και στην καταδίκη του Χριστού από τον Καϊάφα.

Η Μεγάλη Παρασκευή

είναι αφιερωμένη στη Σταύρωση και την Ταφή του Χριστού.

Το Μεγάλο Σάββατο

είναι αφιερωμένο στην Εις Άδου Κάθοδο και Ανάσταση του Χριστού.

Σ΄αυτούς που.....

Σε όσους......

Σε όσους δεν ξεκολλάνε το διάφανο αυτοκολλητάκι απ' την οθόνη καινούργιου κινητού:

Αν ο κατασκευαστής δεν ήθελε να το ßγάλεις, το αυτοκόλλητο δε θα είχε αυτή την ακρούλα που εξέχει λίγο! Στην ίδια κατηγορία ανήκουν αυτοί που δεν ßγάζουν τελείως το χρυσόχαρτο απ' το ßούτυρο. Δεν είναι δεύτερο προστατευτικό καπάκι! Είναι µια αηδία που όσο την κρατάς, τόσο πασαλείβεται µε ßούτυρο και µου κόßει την όρεξη!

Σε όσους έχουν hands-free και µιλάνε κρατώντας το κινητό στο ύψος του στήθους µε το ένα χέρι και το µικρόφωνο του hands free κοντά στο στόµα µε το άλλο χέρι:

Για να καταλάßω... µέχρι χθες χρησιµοποιούσες ένα µόνο χέρι για να µιλάς στο κινητό. Οπότε παίρνεις hands free για να µη χρησιµοποιείς κανένα. Και τελικά καταλήγεις να χρησιµοποιείς και τα δύο. ΟΚ. Λογικό.

Σ' αυτούς που το τηλεκοντρόλ το λένε «κοµπιούτερ»:
Το κοµπιούτερ είναι ή ο υπολογιστής ή το κοµπιουτεράκι τσέπης ή αυτό που έχουνε στη ΝΑΣΑ και πιάνει 3 δωµάτια. Αν αλλάζεις κανάλι µε ένα απ' τα παραπάνω, πες µου κι εµένα πώς το κάνεις.

Σε όσους τρώνε κους κους.

Κοίτα... Καταλαßαίνω ότι σ' αρέσει η λέξη κους κους. Και ξερώ ότι αν µπορούσες, θα αποκαλούσες κους κους ΟΛΑ τα φαγητά.. Άκου τι γίνεται όµως. Πρώτον: ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟ! Οι κόκκοι του είναι πολύ χοντροί για να τους καταπιείς και πολύ ψιλοί για να τους µασήσεις. Και δεύτερον: Δε λέγεται κους κους. Λέγεται ΠΛΗΓΟΥΡΙ! Ξενέρωσες;

Σε όσους έχουν στο αµάξι µούφα ηχοσύστηµα και παρόλα αυτά το παίζουν στη διαπασών:

Τα µαµίσια ηχεία που έχεις φτιαχτήκαν για να παίζουν Μελωδία FM, όχι σαϊκεντέλικ! Από µια ένταση και πάνω ψαλιδίζουν τον ήχο, οπότε ούτε εσύ ακούς τίποτα, ούτε εµείς. Δε σπας αυτιά, σπας αρχίδια! Χαµήλωσέ το.Σ' αυτούς που αντί για «καρτούν» ή «παιδικά» λένε «µίκι µάους»: Όποιον ξανακούσω να λέει «ο µικρός ßλέπει µίκι µάους» ή «Σάßßατο πρωί το Σταρ ßάζει µίκι µάους» και είναι κάτω των 70, οπότε ΞΕΡΕΙ ότι ßγήκαν κι άλλα καρτούν µετά το Μίκι Μάους, θα τον καρφώσω στο µήλο του Αδάµ µε µπετόßεργα!

Στους παπάρες που τους ζητάς να σε ßγάλουν µια φωτογραφία και σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να εξουδετερώσουν ßόµßα:

«Ποιο πατάαααωωωωωωωωω;». Πατάς το κουµπί που δεν έχει αλλάξει ΠΟΤΕ θέση από τότε που εφευρέθηκε η φωτογραφία! ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ! Άχρηστε! Να αγοράζεις κινητό µε 3 κάµερες πάνω ξέρεις όµως. Μπούρτζο µαλάκα στρουγκανόßλαχε!

Στους κωλο-σπασίκλες που πέρασαν πρώτοι Ιατρική και λένε ότι δε διάßαζαν συνέχεια:

Κλασικά, συνέντευξη στις ειδήσεις: «Διάßαζα, αλλά έßγαινα κι έξω.». Ναι, έßγaινες. Έßγαινες απ' το δωµάτιο να δώσεις στη µάνα σου τον κουßά µε τα σκατά για να στον αδειάσει.

Σε όσους ψάχνουν τα κανάλια ένα-ένα και χρησιµοποιούν τα κουµπιά µε τα νούµερα αντί για το πάνω-κάτω:

Κλασική µάνα µου: 1, 12, 2, 23, 3, 34, 4. Οπότε κάθοµαι εγώ δίπλα και ßλέπω: ΕΤ1, Extra 3, ET2, Τηλεφώς, Mega, Blue Sky, ΑΝΤ1, TV Magic. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Στους µπαϊσέξουαλ:

Στρέιτ εντάξει. Γκέι εντάξει. Αλλά µπάι όχι! Δεν είσαι αναποφάσιστος, είσαι πλεονέκτης και ποζεράς... Διάλεξε τρύπα και µείνε σ' αυτή! Αλλιώς άντε γαµήσου. Ή άντε γάµα. Δεν ξέρω, µπερδεύτηκα.

Στους φίλους που κάνουν «δικιά τους» περίπλοκη χειραψία:

Δεν έχουµε 1992! Ο Tupac πέθανε, ο Biggie πέθανε κι εσύ είσαι λευκός! Δεν έχεις καµιά σύνδεση µ' αυτήν την κουλτούρα. Είναι σα να ßγαίνεις έξω ντυµένος πειρατής. ΑΑΑΡΡΡ!

Σ' αυτούς που κόßουν το ßούτυρο κάθετα και δεν το ξύνουν παράλληλα στην επιφάνεια:

Δεν είναι παγωτό. Είναι ßούτυρο! Κι εσύ είσαι σιχαµένος.

Στους τύπους που κάνουν µηνύσεις για ψυχική οδύνη:

Ξαφνικά γεµίσαµε από «Αλέξης Κούγιας» wannabes! Δεν γουστάρεις κάτι που σου συνέßη και δεν έχεις να προσάψεις τίποτα σε κανέναν; Τσουπ! Ψυχική οδύνη! Επειδή οι γονείς σου ήταν κλασικοί Έλληνες µαλάκες και σου έκαναν όλα τα χατίρια, δε σηµαίνει θα κάνουµε το ίδιο κι εµείς! Είσαι ενήλικας. Φτύσε επιτέλους το µαστάρι της µάνας σου και µάθε να δέχεσαι καµιά προσßολή που και που.. Κατά 99% την αξίζεις. (ΥΓ: σε παρακαλώ, µη µου κάνεις µήνυση!)

Σε όσους σηκώνουν το γιακά του Λακόστ:

Ο µόνος που το 'κανε πριν γίνει µόδα ήταν ο Κόµης Δράκουλας και όλοι ξέρουµε πως κατέληξε αυτή η ιστορία.

Στους φανατικούς µη-καπνιστές:

Ναι, ßρωµάει, όλοι το ξέρουµε. Αν πιστεύεις όµως ότι θα πεθάνεις από «παθητική» έκθεση σε καπνό, κοίτα λίγο καλύτερα τον κόσµο που ζεις και ßγάλε το σκασµό! Πλέον υπάρχουν και µαλάκες που κάνουν ότι ßήχουν δίπλα σε καπνιστές στην πλατεία Οµονοίας! ΟΚ! Μισό λεπτό να το σßήσω µέσα σ' αυτήν την κουράδα άστεγου εδώ δίπλα. Αρκετά χάλασε το τσιγάρο µου την ευαίσθητη φυσική ισορροπία του κέντρου της Αθήνας.

Σ' αυτούς που σου περιγράφουν κάθε τηλεφωνική συνοµιλία που έχουν, κάνοντας το ακουστικό µε το χέρι τους:

Η κλασική µαλακία µε τον αντίχειρα και το µικρό δαχτυλάκι. Και µάλιστα όταν λένε ότι το 'κλεισαν, κατεßάζουν και το χέρι τους! Ξέρουµε πως λειτουργεί το τηλέφωνο µίµε!

Στις γκόµενες που φοράνε κολλητό παντελόνι µε κιλότα από µέσα, αντί για στριγκ:

Βρε καλή µου. Βρε χρυσή µου. Μια χαρά κώλο έχεις. ΓΙΑΤΙ µας αναγκάζεις να ßλέπουµε ένα πράµα που εξέχει δεξιά και αριστερά απ' τα δυο λάστιχα του περιοδόßρακου;

Σε όσους δεν πετάνε τίποτα. Ποτέ:

Όταν συγυρίζεις το γραφείο σου και δεν πετάς σαßούρα, κι απλά της αλλάζεις θέση, είσαι ψυχωτικός! Υπάρχουν πράγµατα που αντικειµενικά είναι άχρηστα. Ο τσαλακωµένος έλεγχος της 2ας δηµοτικού που στοιχειώνει τα συρτάρια σου εδώ και 28 χρόνια ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον!

Στα ζευγάρια που στέλνουν ευχετήριες κάρτες µε φωτογραφίες των παιδιών τους:

Φωτογραφίες που ποτέ δε ζήτησα και ποτέ δεν κρατάω. Και από πίσω γράφουν και πληροφορίες: «Η Νεκταρία έκλεισε τα 8 φέτος». Στον πούτσο µου λουλούδια και γύρω γύρω µέλισσες! Δε µε νοιάζει πόσο είναι η Νεκταρία! Βυζιά έßγαλε; Όταν µου στείλεις τα ßυζιά της Νεκταρίας, θα 'χω καλά Χριστούγεννα ΚΑΙ καλή χρονιά!

Στους δισεκατοµµυριούχους που γυρνάνε τον κόσµο µε αερόστατα:

Τι σκατά; 1850 έχουµε; Πάρε το αεροπλάνο όπως όλος ο κόσµος, µαλάκα αλαζόνα! Κανείς δε νοιάζεται για έναν πλούσιο κατακαργιόλη που ßαριέται τη ζωή του! Ελπίζω στο επόµενο ταξίδι να σου χτυπήσει το αερόστατο κεραυνός! Και να γυρνάει στον αέρα σα σκασµένο µπαλόνι κάνοντας «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!». Να ένα διαφηµιστικό stunt που θα κάτσω να δω!

Στις γκόµενες που ßάζουν σκούρο lip-liner:

Μακράν η χειρότερη µαλακία που έχει ßγάλει ο κόσµος της µόδας. Κοπελιά, µπορεί να το θεωρείς σέξι, αλλά κάνει τα χείλη σου να µοιάζουν µε κωλοτρυπίδα!

Στους καλλιτέχνες µε ένα όνοµα:

Νίνο, Νίνο,Σαµπρίνα. Αν δε ßρεις ένα επώνυµο µέσα στις επόµενες 2 µέρες θα σου ßγάλω τα µάτια! Δε φτάνει που η µουσική τους είναι για το ßόθρο.. Χωρίς επώνυµο δε µπορώ να ßρω και που µένουν για να ßάλω τη ßόµßα!

Στους ταχυδακτυλουργούς που εξαφανίζουν πράµατα και δε σου λένε πως το κάνουν:

Το ότι δεν ξέρουµε το τέχνασµα που χρησιµοποιείς, δε σηµαίνει πως αυτόµατα υποθέτουµε ότι ήταν µάγια! Αν ήταν µάγια, δε θα χρησιµοποιούσες τη µαύρη κουρτίνα πριν το εξαφανίσεις. Απλά λύσε µας την απορία και πήγαινε ßρες κανονική δουλειά. Α! Και σταµάτα να ντύνεσαι σα γκέι ταυροµάχος!

Σ' αυτούς που για nickname στο MSN, στο Counter Strike κλπ ßάζουν ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΡΟΤΑΣΗ!:

Φίλε! Το nickname έχει ένα σκοπό µόνο: να σε ξεχωρίζω απ' τους υπόλοιπους. Δε θέλω να ξέρω: ούτε πόσο αγαπάς τη γκόµενά σου, ούτε το emo στιχάκι που άλλαξε τη ζωή σου αυτή την εßδοµάδα, ούτε την ηλίθια ατάκα που σκέφτηκες χθες το ßράδυ όταν ßάραγες µαλακία!

(Το έστειλε κάποιος φίλος σε email)

Παράνομοι στο Μετρό.......

Πιάσε με αν μπορείς: (παράνομοι στο μετρό)

Όλα όσα απαγορεύονται (ή σχεδόν όλα) από τους κανονισμούς λειτουργίας του μετρό έκανε η Μερόπη Κοκκίνη και όμως κανείς δεν της ζήτησε το λόγο.
Ένας ακόμη αστικός μύθος καταρρίπτεται…

Αναρωτηθήκαμε γιατί όταν μπαίνουμε στους χώρους του μετρό ξαφνικά γινόμαστε εξαιρετικά νομοταγείς και πολιτισμένοι.
Εξαιρούνται φυσικά κάποια σπρωξίδια για να μπει κανείς στο βαγόνι ή το γεγονός ότι δεν καθόμαστε πάντα στη δεξιά πλευρά στις κυλιόμενες σκάλες, αφήνοντας ελεύθερο το αριστερό μέρος.(Αυτό κι΄αν μου σπάει τα νεύρα.... )
Και ενώ εκεί έξω στους δρόμους και τα πεζοδρόμια επικρατεί ο πλήρης χαμός, με το που εισερχόμαστε στα έγκατα της πόλης, όλα αλλάζουν. Συμμορφωνόμαστε λες και είμαστε κάτοικοι της Ελβετίας και αυτό είναι κάπως παρανοϊκό.
Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πείραμα σε σταθμούς του μετρό της Αθήνας. Κατεβήκαμε στον πρώτο σταθμό, στο Σύνταγμα, στις δυόμισι το μεσημέρι (ώρα αρκετά μεγάλης αιχμής) με σκοπό να κάνουμε διάφορα πράγματα, τα οποία απαγορεύονται από τους κανονισμούς λειτουργίας.
Εννοείται ότι ο σκοπός μας δεν ήταν να ρυπάνουμε ή να βάλουμε σε κίνδυνο τον εαυτό μας αλλά απλά πράγματα όπως να φάμε, να πιούμε και να περάσουμε την ώρα μας καθισμένοι στους χώρους του μετρό, παρακολουθώντας τους επιβάτες.
Ακυρώσαμε λοιπόν τα εισιτήριά μας και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε με τις κυλιόμενες σκάλες προς την αποβάθρα με προορισμό την Εθνική Άμυνα.

Ύπνος στις αποβάθρες ....
Η πρώτη μας απόπειρα αφορούσε την άσκοπη παραμονή στις αποβάθρες του σταθμού, η οποία είναι στη λίστα με τις απαγορεύσεις.
Βρήκαμε δυο άδεια καθίσματα, ακριβώς κάτω από τις κάμερες ασφαλείας, και στρογγυλοκαθίσαμε, έτοιμοι για αρμένικη βίζιτα.

Η συχνότητα των συρμών αυτές τις ώρες είναι κάθε τέσσερα λεπτά.

Είδαμε πολλούς συρμούς να περνούν κουβεντιάζοντας και γελώντας. Έχει ενδιαφέρον για αλλαγή να μην είσαι ένα κομμάτι από το πλήθος που βιάζεται να πάει στο σπίτι του ή να προλάβει το επόμενο ραντεβού αλλά να είσαι απέξω, ένας παρατηρητής, και να φτιάχνεις ιστορίες για τους ανθρώπους.

Μ' αυτά και μ' αυτά τα πρώτα τρία τέταρτα της ώρας περνούν και έχουμε αρχίσει να πιανόμαστε.
Τα μεταλλικά καθίσματα δεν είναι και τόσο αναπαυτικά, προφανώς επίτηδες, αλλά δεν το βάζουμε κάτω.

Αφού δεν μας έχει γίνει ακόμα καμία σύσταση ή παρατήρηση αποφασίζουμε να περάσουμε στη δεύτερη παράβαση, τον ύπνο. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να ξαπλώσουμε φαρδιά πλατιά στα καθίσματα διότι υπάρχουν χωρίσματα ανά κάθισμα, οπότε βγάζουμε τα παλτά μας για να σκεπαστούμε και βολευόμαστε όπως όπως, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο ρολόι.

Είναι τρεις και είκοσι. Κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε τους ψόφιους κοριούς.

Μόνο κατά διαστήματα τα μισανοίγουμε για να δούμε αν έχουν μαζευτεί από πάνω μας οι αστυνομικοί του σταθμού.

Φυσικά τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει.(Σιγά μη και συμβεί)

Δεχόμαστε μόνο κάποια βλέμματα γεμάτα περιφρόνηση από τους περαστικούς. Αυτό και τίποτ' άλλο.
Είναι αλήθεια ότι δύσκολα μπορεί να σε πάρει ο ύπνος στο σταθμό, αφού κάθε λίγο και λιγάκι ακούγονται οι συρμοί που έρχονται και φεύγουν, οι ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα, το βουητό του κόσμου και δεν μπορείς να κάνεις και τις καλύτερες ξάπλες.
Δεν αντέχουμε πολλή ώρα έτσι.
Έχουν περάσει μόνο είκοσι λεπτά αλλά σηκωνόμαστε έχοντας καταρρίψει και το δεύτερο μύθο.

Αν κάποιος είναι πολύ κουρασμένος, μπορεί να ρίξει ένα γρήγορο ύπνο στο μετρό, χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς.

Εκμέκ, πατατάκια, μπίρα ......
Στη συνέχεια αποφασίζουμε να γίνουμε λιγάκι πιο τολμηροί και συμφωνούμε να πάρουμε κάτι απέξω για να φάμε και να πιούμε.

Λίγο πριν σηκωθούμε από τις θέσεις μας, τελείως αστραπιαία και αψυχολόγητα ανοίγω την ομπρέλα μου και κάθομαι έτσι για ακόμα λίγο.
Γυρνούν και κοιτούν όλοι, μερικοί με πολύ άγριο ύφος, αλλά κανείς δεν λέει τίποτα. Ουδέν σχόλιο για την τρελή.
Συνεχίζουμε με την ομπρέλα ανοικτή προς την έξοδο, περνούμε μπροστά από τους εργαζομένους στο σταθμό και τους αστυνομικούς.
Τίποτα, όλα είναι πολύ φυσικά.(...........)
Μπορεί να νομίζουν ότι είμαστε επέκταση του έργου του Γιώργου Ζογγολόπουλου «Ομπρέλες», που είναι εγκατεστημένο στο σταθμό. (: -)
Ποιος ξέρει!
Βγαίνουμε και πάλι στο φως της μέρας και εφοδιαζόμαστε με πατατάκια και γαριδάκια, μπίρες, αναψυκτικά από το περίπτερο κι ένα εκμέκ καταΐφι από το αγαπημένο μας ζαχαροπλαστείο.

Κατεβαίνουμε και πάλι κάτω, αφού έχουμε ακυρώσει νέο εισιτήριο, και αυτήν τη φορά πάμε και καθόμαστε στην αποβάθρα με προορισμό τον Άγιο Αντώνιο.
Η ώρα είναι τέσσερις παρά πέντε.
Βρίσκουμε και πάλι θέσεις

κάτω από κάμερες ασφαλείας και ξεκινάμε την τέταρτη απόπειρα «ανάρμοστης» συμπεριφοράς σε σχέση με ένα φοβερό «ταμπού» για τους χώρους του μετρό: την κατανάλωση φαγητού και ποτού.

Ανοίγουμε τα πατατάκια, αρχίζουμε να τα μασουλάμε και μετά από λίγο ανοίγουμε και τις μπίρες.
Οι επιβάτες μας κοιτούν με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. «Μα καλά, δεν ξέρουν ότι αυτό απαγορεύεται!» σκεφτόμαστε ότι θα λένε από μέσα τους. Έχουμε στήσει τρελό γλέντι με τα junk και τις μπίρες και αυτό μας κάνει να χαλαρώσουμε περισσότερο.

Πού και πού ακούμε από τα μεγάφωνα τη στάνταρ ανακοίνωση που λέει ότι: απαγορεύεται η κατανάλωση ποτού και φαγητού...
Ανοίγουμε και το κουτί με το εκμέκ και βουτάμε τα κουταλάκια στα σιρόπια.

Μπαίνω στον πειρασμό να ανάψω κι ένα τσιγάρο, αλλά τελικά δεν το τολμώ. Είπαμε, μην το παρατραβάμε.
Αφού έχουμε λυσσάξει με τα τσιπς, λέμε να αλλάξουμε περιβάλλον.

Μαζεύουμε τα σκουπίδια μας και μπαίνουμε στον πρώτο συρμό που περνά. Κατεβαίνουμε στο σταθμό της Ομόνοιας και ξανανεβαίνουμε για να πάρουμε ακόμα μερικές μπίρες.
Κατεβαίνοντας και πάλι, ελαφρώς ζαλισμένοι, αλλά, ξαλαφρωμένοι από τις αναστολές, ανοίγουμε τις μπίρες ακριβώς μπροστά στους αστυνομικούς, οι οποίοι δεν δίνουν καμία, μα καμία σημασία...

Κατεβαίνουμε στην αποβάθρα με προορισμό τον Άγιο Δημήτριο.
Η ώρα είναι πέντε και δέκα.
Έχουμε περάσει σχεδόν τρεις ώρες υπογείως, τρώγοντας, πίνοντας και σαχλαμαρίζοντας, τελείως ανενόχλητοι και χαρούμενοι που έχουμε καταφέρει να καταρρίψουμε το μύθο της αυστηρής λειτουργίας του μετρό.

Σε λίγο βλέπουμε ένα συμπαθητικό κορίτσι να περνάει από μπροστά μας και αμέσως τρέχουμε να της προσφέρουμε από τη σακούλα με τα γαριδάκια.

Δέχεται με ευχαρίστηση και πιάνουμε κουβέντα μασουλώντας. «Κάνουμε αντάρτικο τρώγοντας στο μετρό» της λέμε. «Κι εγώ μαζί σας παιδιά» απαντάει, χώνοντας το χέρι βαθιά μέσα στα γαριδάκια....